Sinds vrijdag (25 september 2015) ben ik gestalkt door Ton F. van Dijk, die wil weten waarom ik zijn vragen niet beantwoord over een blogje van zijn hand, waarin hij tal van politici beschuldigt van het aannemen van giften. Ik heb bewust een paar dagen gewacht hem te antwoorden. Hieronder doe ik dat wel.

‘Geachte heer Van Dijk,

 

Ik heb bewust enige tijd gewacht met u te antwoorden. Dat heeft praktische en principiële redenen.

De eerste praktische reden is dat ik op de dag dat u mij op Twitter te kijk begon te zetten, nogal hard aan het werk was, onder meer met het eindrapport van de onderzoekscommissie Fyra. De tweede dat het voor een Kamerlid langzamerhand ondoenlijk wordt om iedereen die een blog begint, onmiddellijk te antwoorden. Ik kom dan aan m’n eigenlijke werk onvoldoende toe.

De principiële reden ligt in uw handelen. Wij, Kamerleden, zetten (althans: de meesten) getrouw onze geschenken in het niet voor niets openbare geschenkenregister. Wie kreeg welk geschenk van wie en wat is de waarde ervan? Het doel daarvan is zaken transparant maken. Iedereen kan dan zien of wij iets onoirbaars hebben gedaan. En als er vragen over zijn, kunnen die gesteld en beantwoord worden. Dat is nu precies wat u niet deed: u schrijft eerst een raillerend en beschuldigend stukje, dat publiceert u – en daarná vraagt u mij commentaar. Daar paste ik even voor.

En dan ten slotte de zaak zelf. Toen we eens met een groep VVD-ers een aardappelboer bezochten, die aan het diversificeren geslagen was, kregen we niet alleen aardappelchips, maar ook een fles (van z’n aardappels gestookte) wodka mee. Bij een nautisch evenement krijg je een boordmatje met ‘welcome’  er op mee. En bij m’n werkbezoek aan Schiphol kreeg ik twee Priviumpassen, één voor mezelf en één voor m’n vrouw. Een aardig gebaar, niet verschillend van de twee andere voorbeelden. Mijn vrouw heeft haar pas overigens nog nooit gebruikt, want hij werkt niet (geen beste reclame, maar ja, zo zijn de feiten) en ik de mijne nu zegge en schrijve drie keer. Ik heb de waarde van die passen, zoals dat hoort, gemeld in het geschenkenregister.

Wie van deze gang van zaken maakt, dat ik mijn politiek oordeel over Schiphol hiernaar zou laten hangen, is werkelijk niet goed bij zinnen. Maar ik ben dit soort gezeur zo verschrikkelijk beu, dat ik ze ga verknippen en niet meer ga benutten. Wilt u zo vriendelijk zijn dan voortaan wel na te laten te zeuren dat er alleen nog beleidsmedewerkers en politieke avonturiers in de Tweede Kamer komen, omdat mensen die eerst een normale functie hadden nogal gramstorig worden van uw soort punaise-poetserij?

Ik heb nog wel een tip voor u. Onderzoek eens hoeveel linkse collega-kamerleden bedragen voor hun optreden ontvangen, die ze zeggen door te storten aan linkse goede doelen, maar waarover geen enkele publieke verantwoording wordt afgelegd. Dat is in strijd met de regels voor Kamerleden en dat lijkt me heel wat ernstiger, zelfs al zou die doorstorting plaatsvinden, hetgeen niet te controleren valt.

Met vriendelijke groet,

Ton Elias’