Op de eerste werkdag van 2009 viel er een uiterst slappe brief van het kabinet bij de Tweede Kamer op de mat, waarin toegezegd werd dat de overheid zijn best zou doen om eens te kijken of er misschien niet wat sneller betaald zou kunnen worden. Buitengewoon slappe kost, vond ik het.
Want iedere euro die bedrijven sneller op hun rekening krijgen tijdens de kredietcrisis, is er één.
Daarom heb ik onmiddellijk Kamervragen gesteld, die zo concreet mogelijk waren, zodat de antwoorden geen uitvluchten konden bevatten.
Er wordt weleens beweerd dat je vanuit de oppositie niks kunt bereiken. Dat is niet altijd waar. Want, en zo sportief wil ik best zijn, al vrij snel zegde het kabinet toe dat de betalingstermijn naar aanleiding van mijn actie inderdaad zou worden teruggebracht naar dertig dagen. Nog steeds aan de lange kant, maar al een stuk beter dan de 45 dagen, die er eerst voor stonden.
Het bedrijfsleven reageerde enthousiast op mijn initiatief. Ik kreeg er tientallen mailtjes op. Toch vond ik de toezeggingen nog onvoldoende. Ze golden alleen voor het Rijk. Maar het MKB doet vooral veel zaken met de gemeenten en provincies. Daarom stelde ik opnieuw Kamervragen over dat aparte punt. Ze zijn nog steeds niet beantwoord en als dat half maart nog niet gebeurd is, ga ik er opnieuw achteraan!
Wat ik overigens onbegrijpelijk vind is dat andere politieke partijen geen enkel initiatief hebben getoond om dit probleem op te lossen.
Het CDA niet, de PVV niet en de linkse partijen al helemaal niet.
Zonder de VVD was er niks concreets gebeurd.
Zie onderstaande bijlage voor de Kamervragen met antwoorden.